تمدیدنیوز-رضا رضوی؛ حادثه مرگبار معدن مهماندویه دامغان که به جان باختن هفت معدنکار انجامید، بار دیگر ضعف‌های جدی در مدیریت ایمنی و نظارت بر معادن کشور را آشکار کرد. فرماندار دامغان علت اصلی این حادثه را “عدم رعایت ایمنی لازم از سوی معدنکاران” و حضور آن‌ها در تونلی فاقد اکسیژن اعلام کرده است. اما آیا این توضیح کافی است؟ آیا معدنکاران به‌صورت خودجوش و بدون هیچ دستوری وارد تونلی با تنها دو درصد اکسیژن شده‌اند؟ یا اینکه فشارهای کارفرما و نبود نظارت کافی آن‌ها را به این اقدام خطرناک واداشته است؟
این تونل، که چند ماهی غیرفعال بوده، به گفته فرماندار، شرایط ایمنی لازم را نداشته است. اما سوال اینجاست که چرا نظارت کافی برای جلوگیری از ورود افراد به چنین محیط خطرناکی وجود نداشته است؟ آیا کارفرما از خطرات این تونل آگاه بوده و با این حال معدنکاران را مجبور به ورود کرده است؟ یا اینکه معدنکاران به دلیل فشارهای اقتصادی و نبود حمایت‌های شغلی، مجبور به پذیرش چنین ریسک‌هایی شده‌اند؟
فرماندار دامغان همچنین به طولانی بودن فرآیند خارج کردن اجساد به دلیل مسیر سخت و طولانی تونل اشاره کرده است. این موضوع نیز نشان‌دهنده ضعف در زیرساخت‌ها و نبود تجهیزات مناسب برای مدیریت بحران است. آیا این حادثه می‌توانست با نظارت بهتر و تجهیزات مناسب‌تر پیشگیری یا مدیریت شود؟
در نهایت، این حادثه تلخ نشان می‌دهد که مسئولیت‌پذیری و شفافیت در مدیریت معادن کشور همچنان جای کار دارد. به جای فرافکنی و مقصر دانستن معدنکاران، باید به بررسی دقیق‌تر نقش کارفرما، نهادهای نظارتی و سیاست‌های ایمنی پرداخت. این حادثه نباید مثل دیگر حوادث مشابه، تنها به عنوان یک اتفاق تلخ ثبت شود، بلکه باید به عنوان هشداری جدی برای اصلاح ساختارها و سیاست‌های ایمنی در معادن کشور مورد توجه قرار گیرد. خانواده‌های قربانیان حق دارند بدانند که چرا عزیزانشان در چنین شرایطی جان باختند و چه اقداماتی برای جلوگیری از تکرار این فجایع انجام خواهد شد.
